23.04.12
Η Υποψηφιότητά μου με τους Οικολόγους Πράσινους
Στις προσεχείς εκλογές θα συμμετάσχω κι εγώ ενεργά και στην εκλογική διαδικασία ως υποψήφια των Οικολόγων Πράσινων, και συγκεκριμένα στον νομό Ηρακλείου. Και, αν και οι πρώτες αντιδράσεις των φίλων μου δεν είχαν ούτε τη μισή έκπληξη από τη δική μου(!), εντούτοις θα ήθελα να αναφερθώ στον δρόμο που με οδήγησε στην αποδοχή αυτής της πρότασης στη δεδομένη πολιτική συγκυρία.
[Το παρακάτω κείμενο απευθύνεται σε φίλους, διαδικτυακούς ή μη, οι οποίοι γνωρίζουν τις θέσεις που πρεσβεύω και δεν τις εξηγεί περαιτέρω].
Τα τελευταία 4 χρόνια, από τότε που αποφάσισα να λειτουργήσω, αντισυμβατικά μεν, κοινωνικά δε, υπήρξαν διάφοροι χώροι που αγκάλιασαν τη δουλειά μου (το βιβλίο, το ντοκιμαντέρ και την ιστοσελίδα μου), και πολλοί ανένταχτοι πολίτες.
Ένας από τους χώρους αυτούς είναι και αυτός της οικολογίας. Μάλιστα, μέλη των Οικολόγων Πράσινων (Ο.Π.) με τα οποία γνωρίστηκα μέσα από την έρευνά μου θεώρησαν ότι η δουλειά αυτή εκφράζει σχεδόν απόλυτα τον χώρο της πολιτικής οικολογίας και μου είχαν προτείνει ήδη από το 2009 την ενεργό συμμετοχή μου στο κόμμα τους. Παρά τη συνεχή μου άρνηση, αλλά και την κριτική που τοςυ ασκούσα συνεχώς (ή μήπως εξαιτίας αυτής;) συνέχισαν να στηρίζουν τη δουλειά μου, δείχνοντας έμπρακτα ότι την αποδέχονται ως τέτοια και όχι επειδή με θεωρούν δική τους.
Πριν από ένα μήνα έφυγα από την Αθήνα και μετακόμισα στην Κρήτη, στα Χανιά, για να κάνω πράξη την αποκέντρωση που πρεσβεύω και να ζήσω πιο ποιοτικά. Η πρόταση επανήλθε, και μάλιστα για ψηφοδέλτιο της Κρήτης, που είχα διαλέξει ήδη για τόπο μου – ή μάλλον για όποια θέση ήθελα (Επικράτειας, κλπ). Μάλιστα, με πρότειναν με ιδιαίτερη θέρμη για την περιφέρεια Ηρακλείου, που είναι μια περιφέρεια που ίσως βγάλει βουλευτική έδρα αν οι Ο.Π. μπουν στη Βουλή, γεγονός που έδειχνε ότι δεν σκέφτηκαν μικροκομματικά (ξέρετε όλοι πως συνωστίζονται οι υποψήφιοι όταν είναι να εκλεγούν).
Πέραν της τιμητικής και ειλικρινούς αυτής πρότασης, υπήρξαν και άλλα δεδομένα που με οδήγησαν στην αποδοχή της. Το βασικό ήταν ότι είχα ήδη αποφασίσει ότι θα τους ψήφιζα – και μάλιστα για πρώτη φορά, πρέπει να το πω. Μέχρι πρότινος, οι Ο.Π. είχαν μια βασική κατ’ εμένα αδυναμία: δεν είχαν συγκροτήσει σαφή και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση που να απαντά, όχι μόνο στα οικολογικά ζητήματα αλλά στη συνολική συγκρότηση μιας κοινωνίας.
Αυτή τους την αδυναμία φαίνεται ότι την κατανίκησαν στα τελευταία δύο χρόνια, παρόλο που δεν απέφυγαν να απομονωθούν κάπως: ίσως αυτό να ήταν το τίμημα της συστηματικής δουλειάς που έκαναν στις ομάδες εργασίας και κατέληξε στις προτάσεις τους. Είχα λοιπόν αποφασίσει ότι θα τους ψηφίσω γιατί, ύστερα από πολύμηνη έρευνα που έκανα στα κόμματα που με ενδιέφεραν ως επιλογές, είχα διαπιστώσει ότι έχουν τόσο προτάσεις με τις οποίες συμφωνώ (στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό) όσο και προτάσεις συγκεκριμένες και επεξεργασμένες με αρκετή λεπτομέρεια. Αυτό δεν το βρήκα σε άλλα «συγγενικά» μου κόμματα.
Με δεδομένο ότι είχα ήδη διαπιστώσει πως είναι από τα ελάχιστα κόμματα με σαφείς και επεξεργασμένες προτάσεις, οι οποίες με βρίσκουν σύμφωνη σε σημαντικά μεγάλο βαθμό, έκανα αποδεκτή την πρότασή τους. Αποφασιστικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν και διάφορες άλλες διαπιστώσεις των τελευταίων μηνών.
Η μία είναι πως, σε διάφορους χώρους υπάρχουν άνθρωποι και συμπεριφορές που μας απομακρύνουν. Αυτό πρέπει κάποτε να σταματήσει, διαφορετικά θα βλέπουμε μονίμως «ιθύνοντες» με κριτήρια προσωποπαγή, πελατειακά ή κερδοσκοπικά. Και ο μόνος τρόπος να σταματήσει είναι να εμπλακούμε. Δεν είναι κανένας πολιτικός ή κοινωνικός χώρος άμοιρος των παραπάνω συμπεριφορών. Και τι θα γίνει, θα τους αφήνουμε συνεχώς στα χέρια τους; Το ερώτημα καταρχάς το έθεσα στον εαυτό μου, που έχει αποχωρήσει από ποικίλες κινητοποιήσεις επειδή κάποιοι λειτουργούσαν ως αρχηγίσκοι ή με τον σκοπό να αποκομίσουν προσωπικό όφελος.
Και μου απάντησα: αν στο δρόμο φώναζες «Αν όχι τώρα πότε, Αν όχι εμείς ποιοι;», ήρθε η ώρα να το κάνεις πράξη. Με τα δικά μου κριτήρια, ο χώρος των Ο.Π. έχει πολύ περισσότερους ειλικρινείς και ενεργούς ανθρώπους σε σχέση με, αυτό που λέμε, τα λαμόγια της πολιτικής, και μάλιστα με πολύ διάθεση να γίνουν περισσότεροι, και γι’ αυτό θεωρώ ότι αξίζει να εμπλακώ περισσότερο. Οι ίδιοι εξέφρασαν ανοιχτά την ανάγκη να βοηθήσω ποικιλοτρόπως προς κάθε κατεύθυνση, και θέλω αυτή την ευθύνη που μου αναλογεί να την αναλάβω.
Επίσης, μια άλλη διαπίστωση έχει να κάνει γενικά με τον τρόπο αντίστασής μας. Πολλοί έχουν επιλέξει, και εφαρμόζουν, την «αδιαφορία» προς το σύστημα και την άμεση εφαρμογή εναλλακτικών σχεδίων. Τις προάλλες μιλούσα με έναν από αυτούς, των Γιώργη, σ’ ένα χωριό του Ρεθύμνου. Ο Γιώργης μου είπε για τις επιλογές του, για την έμπρακτη αλληλεγγύη του προς τους γύρω του, για τη ζωή του στη φύση και στο χωριό, αλλά και για τα εμπόδια που του έθεσε το κράτος όταν αποφάσισε να κάνει μια καινοτόμα δραστηριότητα που θα ανέπτυσσε εναλλακτικές προοπτικές για τον τόπο του.
«Το κράτος μας πολεμάει» είπε. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να εμπλακούμε και στον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους, παράλληλα με την άμεση και απαραίτητη συμμετοχή μας στην ίδια την κοινωνία, που όλοι μας άλλωστε απαρτίζουμε. Δεν πρέπει να τους το χαρίσουμε.
Τους δήλωσα ότι δεν θα γραφτώ στο κόμμα των Ο.Π. λόγω της υποψηφιότητάς μου, με την έννοια ότι θα στηλιτεύω κάθε πολιτική κακεντρέχια απ' όπου κι αν εκπορεύεται χωρίς προσήλωση στην "ομάδα". Μου απάντησαν ότι αυτό επιθυμούν από εμένα. Αναρωτήθηκα αν αυτό θέλω από τη ζωή μου (να κάνω συναδέλφους μου τους βουλευτές...) τώρα που ήρθα στον τόπο αυτόν που αγαπώ και ζω πιο όμορφα και ήρεμα, και έχω ξεκινήσει και μια ραδιοφωνική εκπομπή (που πάντα το επιθυμούσα) που είναι ήδη αρκετά δημοφιλής.
Μου απάντησα ξανά με την παραπάνω φράση («Αν όχι τώρα πότε...") υπενθυμίζοντάς μου ότι σε έναν πόλεμο, όπως αυτόν που μαίνεται τώρα, οι επιλογές μας οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη την ευθύνη περισσότερο από την καλοπέραση. Και τέλος, με προβλημάτισε η έλλειψη εμπιστοσύνης του κόσμου και η τάση να σε κατακρίνουν a priori. Και τότε σκέφτηκα: αν στη ζωή μου έχω ακολουθήσει το δρόμο που αγαπούσα χωρίς να λογαριάζω "τι θα πει ο κόσμος", το ίδιο πρέπει να κάνω και τώρα. Μόνος όρος: να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου, συνεπής προς τον εαυτό μου - ακούγοντας πάντα την καλοπροαίρετη κριτική.
Όσοι επιθυμούν να στηρίξουν την προσπάθειά μου αυτή
...οι τρόποι είναι δύο. Ο πρώτος περνάει μέσα από τη στήριξή σας στο κόμμα των Ο.Π., μιας και πρώτη επιδίωξη είναι να περάσουν το 3% για να πάρουν έδρες στη Βουλή.
Αυτό δεν μπορώ να σας το ζητήσω ως προσωπική χάρη καθώς είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης. Γι’ αυτό σας παροτρύνω να δείτε τις προτάσεις τους, αλλά και να ψάξετε τις προτάσεις και των άλλων κομμάτων που σας ενδιαφέρουν, προκειμένου να αποφασίσετε (δείτε εδώ για μια καλή σύνοψη των θέσεών τους). Φυσικά, μην περιμένετε να συμφωνήσετε σε όλα με κανένα κόμμα, αλλά να βρείτε ρεαλιστικές και ικανές προτάσεις. Ο δεύτερος τρόπος, εφόσον έχουμε συμφωνήσει στον πρώτο, είναι να στηρίξετε τη δική μου υποψηφιότητα στο Ηράκλειο - αν δεν ψηφίζετε στο Ηράκλειο μπορείτε να ενημερώσετε φίλους σας γι’ αυτό.
Υπάρχει και κάτι ακόμη, πιο βασικό ίσως, που χρειάζεται: για να στηρίξουμε όσους ανθρώπους στείλουμε να μας εκπροσωπήσουν, οφείλουμε να συνεχίσουμε την κινητοποίησή μας μέσα στην κοινωνία. Κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν οι πολίτες δεν βρίσκονται σε μια κινητικότητα τέτοια, και η βασική μέριμνα όλων μας πρέπει να παραμένει η ενεργός συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η συμμετοχή οφείλει άλλωστε να είναι ανεξάρτητη από τις εκλογές και να παρατείνεται… στο διηνεκές.
Αυτά προς το παρόν. Να συνοψίσω: δεν επιθυμώ την προσωπική στήριξη κανενός που έχει επιλέξει άλλο ή και κανένα κόμμα προς υποστήριξη, ούτε όσων με την ψήφο τους επιθυμούν να μεταθέσουν τις ευθύνες της απραξίας τους. Επιθυμώ όμως τη στήριξη ανθρώπων που θεωρούν την ψήφο τους αφορμή ή συνέχεια της αντίστασης και καθημερινής κινητοποίησης που επιβάλλουν σε όλους μας οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που μας επιβάλλονται.
Και να κλείσω, ως υποψήφια στην Κρήτη, με τον αγαπημένο μου Καζατζάκη, και την Ασκητική του, που αποτελεί ένα πραγματικό εγχειρίδιο για όσους προτάσουν την Ελευθερία, την Αντίσταση, το Πάθος και την Αλληλεγγύη:
"Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι."
ΥΓ: Θα επανέλθω σύντομα με ένα κείμενο που θα συνοψίζει τις πολιτικές μου θέσεις.
http://www.nellypsarrou.com/index.php?option=com_content&task=view&id=310&Itemid=64
