ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ (ΣΚΟΡΠΙΕΣ) ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΣΤΗ ΦΘΙΩΤΙΔΑ
Εισαγωγικά, να διευκρινίσουμε λίγο τον όρο «πολιτική» (ετυμολογία-ερμηνεία και τι κατάντησε να σημαίνει σήμερα για πολλούς).
Το λήμμα «πολιτική» προέρχεται από τη λέξη «πόλις» (-πολίτης,πολιτική). Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος οφείλει να είναι πολιτικό ον, να λειτουργεί ως Πολίτης, δηλαδή να προασπίζεται και να μάχεται για τα συμφέροντα της πόλης, του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκει. Δικαίωμα και υποχρέωση του Πολίτη στην αρχαιότητα, ήταν η ενεργός συμμετοχή του στα κοινά. Όποιος εκμεταλλευόταν καταστάσεις προς ίδιον όφελος, όποιος λειτουργούσε εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, θεωρούνταν «άτιμος» και τιμωρούνταν με στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών, ποινή ιδιαίτερης βαρύτητας, εξίσου σκληρή με την ποινή του εξοστρακισμού. Κυριαρχούσε με λίγα λόγια το ιδανικό του Ενεργού Πολίτη.
Σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, έναν από τους μεγαλύτερους διανοητές και φιλοσόφους που γνώρισε ο πλανήτης, το τέλος της κοινωνικής οργάνωσης, η οποία είχε ως βάση της την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, προήλθε με το τέλος της αθηναϊκής Δημοκρατίας προς το τέλος του 4ου αι. π.Χ. (συζητήσιμος ο όρος «Δημοκρατία» κατά την ταπεινή μου άποψη- αναλογιζόμενος αν ο Δήμος, που ήταν ο κυρίαρχος λαός, συμπεριελάμβανε πράγματι το σύνολο των πολιτών ή αν υπήρχαν κοινωνικές ομάδες που εξαιρούνταν από την όλη διαδικασία- που υπήρχαν, θα ήταν προτιμότερο όμως να μην επεκταθούμε περαιτέρω για το ζήτημα αυτό τη δεδομένη στιγμή).
Στα χρόνια που ακολούθησαν (μακεδονική δυναστεία, ελληνιστικά βασίλεια, ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Βυζάντιο-Μεσαίωνας, οθωμανική κυριαρχία, νεότερο ελληνικό κράτος) και στον γεωγραφικό χώρο που ονομάζουμε Ελλάδα, δεν ξαναϋπήρξε αντίστοιχης μορφής κοινωνική οργάνωση. Η έννοια ενεργός πολίτης χάνει την καθολική της διάσταση, περιοριζόμενη σε ορισμένες σπάνιες και φωτεινές εξαιρέσεις δίνοντας τη θέση της στην έννοια του «υπηκόου» που αποτελεί πια τον κανόνα.
Κάκιστα, συνεχίζεται το ίδιο και στη δική μας εποχή, στο Σήμερα. Μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει ταυτίσει την πολιτική με τον κακώς εννοούμενο κομματισμό, την εξυπηρέτηση μεγάλων ή μικρότερων συμφερόντων και προσωπικών φιλοδοξιών, τις πελατειακές σχέσεις των επαγγελματιών (!!!) πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους, την οικογενειοκρατία, τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, τα ρουσφέτια, τις απάτες, τον πλουτισμό και κυρίως την προκλητική ατιμωρησία όσων εξ αυτών διαπράττουν αξιόποινες πράξεις. Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με την απάθεια και την αδιαφορία πολλών για όλα όσα καθορίζουν τις ζωές μας (στη σημερινή εποχή της τεχνολογίας και της κυριαρχίας της πληροφορίας, ελάχιστοι μπορούν να επικαλεστούν ως άλλοθι το γεγονός ότι δεν έχουν πρόσβαση ή δε δύνανται να ερευνήσουν, να μάθουν ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τα όσα γίνονται γύρω μας), οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής , ιδιαίτερα από την πλευρά της νεολαίας αλλά ακόμα-ακόμα κι από τους μεγαλύτερους ηλικιακά. (μία από τις φράσεις που ανέκαθεν μού ΄σπαγε τα νεύρα (όπως φαντάζομαι και σε πολλούς άλλους), ήταν και η κλασική: «έλα μωρέ, τι ψάχνεις να βρεις, αφού λαμόγια είναι όλοι τους, τι να κάνουμε εμείς, και να θέλαμε δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τίποτα, άστα, μη σκας, εσύ θα σώσεις το ρωμέικο..;»
Αντιθέτως, η απαξίωση και η οργή όλων μας θα πρέπει να στραφεί ενάντια στο πεπαλαιωμένο, αποτυχημένο, επικίνδυνο και ολοένα πιο αιμοβόρικο και καταστροφικό σάπιο πολιτικό σύστημα, το οποίο υπηρετούσαν με αξιοθαύμαστη συνέπεια και πάντα στα πλαίσια διακομματικής σύμπνοιας και αγαστής συνεργασίας, όσοι και όσες εκπροσωπούσαν το προηγούμενο καθεστώς. Ένα καθεστώς, του οποίου οι πολιτικές παθογένειες δεν είναι σύμπτωμα, αλλά δομικό του στοιχείο, αφού ο καπιταλισμός βασίστηκε στο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης της αισχρής κυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης απ’ τον άνθρωπο και το οποίο, ετοιμόρροπο πια, πολεμά λυσσαλέα να μείνει νεκρο-ζώντανο.
Μελετώντας την Ιστορία, θα διαπιστώσει κανείς ότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πάντοτε οι κοινωνίες ήταν δομημένες σε βάσεις εξουσιαστικές, με κύρια συστατικά τους την κοινωνική αδικία, την έλλειψη ελευθερίας, ισονομίας, ισοτιμίας, τον ταξικό διαχωρισμό, τις κοινωνικές ιεραρχίες, με λίγα λόγια ανέκαθεν οι άνθρωποι υπόκεινταν σε διαχωρισμό ανάμεσα σε «αδύνατους» και «δυνατούς». Όλες οι κοινωνίες βίωναν τη δική τους «κρίση», μια λέξη που κάποιοι την επανέφεραν δυναμικά στο προσκήνιο, τόσο σε επικοινωνιακό, όσο κυρίως και σε πρακτικό επίπεδο.
Σήμερα, στο περιβάλλον της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, βιώνουμε όλοι μας μια πρωτοφανούς βαναυσότητας επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις, κερδισμένες με αγώνες και αίμα. Η λεγόμενη «οικονομική κρίση» οδηγεί στη βίαιη εκθεμελίωση ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, καθώς και στην κατάρρευση των δομών που συνιστούσαν στις χώρες της Δύσης το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», το οποίο λειτουργούσε ως πλατφόρμα εκτόνωσης και άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων.
Η οικονομική κρίση αποτελεί αναπόσπαστο δομικό συστατικό του καπιταλισμού και δεν είναι απλώς μια δυσλειτουργία του. Το διαπιστώνει κανείς ανατρέχοντας και πάλι στην Ιστορία. Η κριτική μελέτη της αμέσως προηγούμενης τόσο μεγάλης σε ένταση παγκόσμιας οικονομική κρίσης, που ξεκίνησε στην Αμερική και επικράτησε να λέγεται το «Κραχ του 1929», οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με το πώς και από ποιους δημιουργήθηκε και εξαπλώθηκε η κρίση, ποιους έπληξε και τελικά ποιοι ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι. Και επειδή η Ιστορία κύκλους κάνει, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις ομοιότητες με την τωρινή κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν περιοριζόμαστε στο να λέμε ότι βιώνουμε μόνο κρίση οικονομική, τονίζουμε ότι η κρίση είναι βαθιά πολιτική, είναι κρίση κοινωνική, περιβαλλοντική, κυρίως όμως είναι κρίση αξιών, επηρρεάζει τις ζωές όλων όσων φιλοξενούμαστε στη μάνα Γη. Αναφορικά με την ελληνική κοινωνία, δεν αναπολούμε την προηγούμενη περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας, της ασυδοσίας, της πολιτιστικής κατάρρευσης, της κυριαρχίας του καφρο-νεοελληνισμού.
Είμαστε κόμμα αρχών και όχι προσώπων, αποτελούμενο όχι από επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά από ενεργούς πολίτες. Η δομή του κόμματος είναι οριζόντια και τα μέλη μας είναι ισότιμα και οι όποιες αποφάσεις εκπορεύονται μέσα από, συχνά εξαντλητικές, διαβουλεύσεις. Εντασσόμαστε στο χώρο της ριζοσπαστικής πολιτικής οικολογίας, αποτελώντας έναν αυτόνομο και διακριτό χώρο του πολιτικού φάσματος, ξεπερνώντας και διαπερνώντας τις αναχρονιστικές κατηγοριοποιήσεις των υπόλοιπων κομμάτων και οργανώσεων σε Αριστερά-Κέντρο-Δεξιά.
Διατρανώνουμε την πίστη μας στις Πράσινες Αξίες και αγωνιζόμαστε για τον καθολικό σεβασμό και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και της Φύσης, στην κατεύθυνση της ανατροπής του αποδεδειγμένα καταστροφικού και αποτυχημένου μοντέλου οικονομικοκοινωνικοπολιτικής οργάνωσης, στοχεύοντας στην αλλαγή των κοινωνικών δομών, στη βάση ενός νέου αξιακού συστήματος που θα προτάσσει τις δικές μας αξίες, τις αξίες της Ελευθερίας, της Μη- Βίας, της Αλληλεγγύης, της Αυτοοργάνωσης, της Αυτοδιάθεσης, της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης, της αρμονικής συμβίωσης του Ανθρώπου με το Περιβάλλον.
Έχουμε ξεκάθαρη θέση και πολεμάμε ενάντια σε κάθε έκφανση φασισμού, ρατσισμού, εθνικισμού, μιλιταρισμού.
Για να μπορέσουν και οι επόμενες γενιές να ζήσουν στον Πλανήτη μας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ- ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
PEACE-LOVE-UNITY-RESPECT
Θοδωρής Δημητρόπουλος
(συμμετέχων στον εκλογικό συνδυασμό των Οικολόγων Πράσινων στη Φθιώτιδα)
