Η ανάγνωση που υποστηρίζει ότι την ακραία αντίδραση την γέννησε η κρίση και ότι με την ανάκαμψη των αριθμών που η κυβέρνηση περιμένει σαν το Μεσσία θα σταματήσει οριστικά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Η οικονομική κρίση και τα σκάνδαλα όντως επέτειναν μια νοοτροπία τσουβαλιάσματος των ευθυνών. Η δυναστεία, όμως, της απάθειας σε μια επίπλαστη καταναλωτική ευημερία βασίλεψε επί δύο δεκαετίες, με τις ευλογίες και της ιδιωτικής τηλεόρασης, δημιουργώντας μη σκεπτόμενους πολίτες, αυτοματοποιημένα πλάσματα, πρόθυμα να υπηρετήσουν τυφλά ένα σύστημα που στρέφεται αποδεδειγμένα εναντίον τους κι εναντίον του πλανήτη που τους φιλοξενεί. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων της γενιάς μας μεγάλωσε βουλιάζοντας ''στα γενικά ιδανικά, στα δανεικά ντελίρια'', όπως είχε εύστοχα επισημάνει ο Κώστας Τριπολίτης, με την εθνική πλειοδοσία να κυριαρχεί ενίοτε για εσωτερική κατανάλωση ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περιόδου. Αυτή, λοιπόν, η πρακτική της μη ανάληψης της προσωπικής ευθύνης και καταβολής της παραμικρής προσπάθειας είναι που στην κρίσιμη στιγμή θα ρίξει το φταίξιμο στον οποιοδήποτε βολικό ''άλλο'' (μετανάστη-ομοφυλόφιλο-αλλόθρησκο), περιμένοντας τη λύτρωση από όποιον επενδύσει καλύτερα στα λαϊκίστικα αντανακλαστικά της.
Είναι, όμως, αυτή η κοινωνία που ονειρευόμαστε; Μια κοινωνία στην οποία, εκτός από κατακτήσεις δεκαετιών, τίθενται πια εν αμφιβόλω και βασικές ανθρωπιστικές αξίες; Μια χώρα όπου το περιβάλλον προσφέρεται ως λάφυρο στους κάθε λογής εκμεταλλευτές, όπου η αντίδραση της νεολαίας λοιδορείται και καταστέλλεται κι όποιος τολμά να αρθρώσει λόγο για μια διαφορετική Ευρώπη θεωρείται -στην καλύτερη περίπτωση- εκτός τόπου και χρόνου; Ο οικολογικός χώρος πάντα πάλευε και εξακολουθεί να παλεύει για μια διαφορετική Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη της αλληλεγγύης και προσπαθεί να δείξει έμπρακτα αυτή την αλληλεγγύη, όντας διαρκώς παρών όπου υπάρχουν άνθρωποι -ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας- που υποφέρουν και περιβάλλον που καταστρέφεται.
Και σ' αυτήν μας την προσπάθεια δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά έχουμε στο πλευρό μας σκεπτόμενους πολίτες, κοινωνικά κινήματα και νεολαίες προοδευτικών κομμάτων, που θα σπείρουν το σπόρο της συνύπαρξης και της αλληλοκατανόησης στις σχολικές αίθουσες, στις αυλές, στις γειτονιές, στα αμφιθέατρα, στα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα. Μόνο αν δούμε τον άλλο στα μάτια και μιλήσουμε ειλικρινά μαζί του μπορούμε να συνδιαμορφώσουμε ουσιαστικά το κοινό μας μέλλον και η νεολαία είναι αυτή που οφείλει να παίξει τον αποφασιστικό ρόλο σ' αυτό το βήμα, έχοντας κατά νου ότι το ''διαφορετικό'', εντέλει, δεν είναι κάτι το δακτυλοδεικτούμενο και καταδικαστέο, αλλά αποτελεί - ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικής ανέχειας- τον πραγματικό μας πλούτο!
Tου Θάνου Γιαννούδη (Μέλος Νέων Πράσινων, αναπληρωματικό μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου Οικολόγων Πράσινων)
