Η διέξοδος δεν μπορεί να προέλθει με συνταγές του παρελθόντος, που-άλλωστε- οδήγησαν σ' αυτήν. Το πρόσχημα του γεμίσματος του "ειδικού λογαριασμού" για αποπληρωμή των δανειστών με αντάλλαγμα την ολοκληρωτική κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση, δεν μας πείθει.
Η βούληση των κατοίκων και η διασφάλιση της ποιότητας ζωής δεν μπορεί να παραμερίζονται αβίαστα προς όφελος κάποιων "επενδυτών". Η απουσία πράσινων και ελεύθερων χώρων είναι πολύ περισσότερο κρίσιμη από κάποια εκατομμύρια ευρώ που ενδεχομένως θα αποφέρει η τροποποίηση και τα οφέλη των οποίων ποτέ δεν θα «γευτούν» οι κάτοικοι. Και όταν αυτοί οι χώροι προορίζονται για κατασκευή κατοικιών ή συμβατικές τουριστικές εγκαταστάσεις- τη στιγμή που ο αχρησιμοποίητος όγκος ανάλογων δραστηριοτήτων στην Αττική είναι τεράστιος- το μόνο που μπορεί να προσφέρουν αυτές οι επινοήσεις είναι να ικανοποιήσουν πρόσκαιρα κάποιους αριθμούς, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα θα αποβεί τελικά χειρότερο. Ας προσπαθήσουν οι αρμόδιοι να διδαχτούν από το ατυχές παράδειγμα της κατασκευαστικής φούσκας της Ισπανίας.
Η Αττική και οι κάτοικοί της έχουν πρώτα απ' όλα ανάγκη την αναπνοή, την πρόσβαση στη θάλασσα, την αναζήτηση πράσινων καινοτόμων επενδύσεων, που θα φέρουν ανάλογες θέσεις απασχόλησης και όχι την επανάληψη ενεργειών που ουσιαστικά την απαξιώνουν. Τα πάρκα στο Ελληνικό και στον Ελαιώνα, η πρόσβαση στη θάλασσα, η ενοποίηση όλων των αρχαιολογικών χώρων, οι πεζοδρομήσεις και οι ποδηλατοδρομήσεις ευρείας κλίμακας, είναι οι τελευταίες ευκαιρίες για να αποκτήσει η πρωτεύουσα ένα σύγχρονο και ελκυστικό πρόσωπο, για να αγαπηθεί πρώτα από τους κατοίκους και ύστερα από τους επισκέπτες της.
"Η κυβέρνηση που θα γκρεμίζει κι όχι αυτές που συνεχίζουν το κτίσιμο των εκτάσεων, θα είναι εκείνη που θα μείνει πλέον στην Ιστορία" έλεγε πριν από δεκαετίες ο Γιάννης Τσαρούχης, για μια Αθήνα πολύ λιγότερο προβληματική τότε απ' ότι η σημερινή
